Werken voor DE WAARHEID
In de Tweede Wereldoorlog is Cecilia Jagtman (1910-1972) koerierster voor de illegale krant De Waarheid en ze helpt onderduikers. Bij een aanhouding trekt ze een stalen gezicht. De agenten vragen alleen of ze weet hoe laat het is. Dat weet ze maar al te goed. Bij haar in huis typt onderduiker Frits Israël teksten voor de krant. Na zijn neerschieten in 1944 duikt Cecilia onder. Haar man is dan al opgepakt en haar kinderen zijn ondergedoken bij boeren in Groningen. Dochter Cilie raakt daar getraumatiseerd. Het gezin overleeft de oorlog, maar daarover wordt nauwelijks gepraat.
Ouders
Cecilia Cornelia Maria Jagtman was het vijfde kind uit een gezin van tien kinderen waarvan er drie jong overleden. Haar vader was seinhuiswachter bij de spoorwegen. 
Ze verhuisden in de stad van krotwoning naar krotwoning, tot het gezin, toen Cecilia negen was, aan de overkant van het IJ een woning kreeg toegewezen in noorddorp Erica (‘Obelt’ genoemd): Ericastraat 9. (Zie foto uit 1917, toen het nooddorp bijna klaar was.) In 1926 verhuisden ze naar de Wingerdweg.
Huwelijk en kinderen
Cecilia trouwde op 6 mei 1931 in Amsterdam met metaaldraaier/metselaar Pieter van Alphen (1909). Zij gingen op Laanweg 47 II wonen. Tijdens de oorlog woonden ze in de Fresiastraat op 12 eenhoog. (Op de foto zie je Cecilia met links dochter Cilie en rechts zoon Dirk.)
Verzetswerk
In 2017 werd de brug over Meersloot in Buiksloot de Cecilia van Alphen-Jagtmanbrug, als eerbetoon voor haar haar verzetswerk als Zielie van Alfen.
Bij Cecilia konden onderduikers terecht en zij ging met het illegale blad De Waarheid op pad. Dat werd bij haar thuis getypt en gestencild door Frits Israël, met de radio hard aan. Bij onraad verstopten ze de apparaten onder de vloer en de stapels papier onder de divan. Cecilia bezorgde gestencilde krantjes in tassen aan haar fiets, met een theedoek eroverheen. Haar kinderen wisten dat ze over alles wat ze thuis zagen en hoorden nooit mochten spreken met anderen. Maar hoe laconiek Frits Israel over dat werk deed, ze moeten veel angst gehad hebben door al die geheimen. Het was daarom beter en veiliger hun in Groningen bij boeren onder te brengen.
Cecilia was met haar verzetswerk begonnen na de arrestatie van Pieter in 1941. Hij werd, bleek later, gedeporteerd naar het concentratiekamp Neuengamme waar hij werd onderworpen aan medische experimenten. Hij raakte daardoor lichamelijk en geestelijk beschadigd. Dochter Cilie verweet zich haar leven lang dat het door haar kwam dat haar vader werd gedeporteerd.
Het hele gezin overleefde de oorlog, maar Cecilia en Pieter hebben hun verdere leven lang over de gebeurtenissen uit die tijd gezwegen.
Verzetsgepensioneerden
Via de Stichting ’40-’45 kregen Cecilia en Pieter na de oorlog, zoals veel verzetsmensen, een Buitengewoon Pensioen.
De in 1965 opgerichte vereniging Landelijke Kontakt-Groep Verzetsgepensioneerden (LKG) reikte haar leden in 1995 een bronzen penning uit, waarop aan de voorzijde Hannie Schaft is uitgebeeld, met haar fiets. Dochter Cilie nam de penning in ontvangst namens haar moeder, die toen al overleden was.